Cochabamba en CIWY

Hee Hee,

Ondertussen is het alweer een maand geleden dat ik iets van me heb laten horen. Ik heb het de laatste maand veel te druk gehad met genieten, dieren verzorgen, fouten maken en weer opnieuw genieten.
Mijn verjaardag was de laatste keer dat ik een verhaaltje heb geschreven en dat betekend dus dat ik nu alweer een maand 22 jaar ben.. WHOOHOO!! Maar helaas betekend dit ook dat ik alweer een maand dichter bij het eind van mijn reis ben :(. Gelukkig met nog een heel mooi vooruitzicht!

Na dat ik mijn verjaardag voor het grotstedeel heb gevierd in het Cordon Cafe in Sucre. (Een erg leuk cafe waar veel reizigers heen gaan, goede wifi is, waar je goed kunt eten en waar ontsettend lekkere ijs koffie te vinden is.) Zijn we 's avonds nog een drankje gaan drinken, taart wezen eten en naar Florin geweest voor Nederlandse bitterballen. De bitterballen waren natuurlijk niet zo goed als in Nederland maar het idee was leuk zullen we maar zeggen.

Met plan dat we hadden was om te paard naar de 7 watervallen te gaan om daarna via Cordon travels een hike van 3 dagen te maken. Helaas is dit beide niet z'n succes geworden. De 7 watervallen hebben we gedaan per bus omdat dit ons makkelijker leek en omdat we op deze manier onze tijd zelf konden invullen. Via een handboek dat in Beehive licht zijn we erachter gekomen hoe we daar moesten komen. Dit was met een bus tot aan het laatse station en dan gewoon uitstappen en je was er. Dit hadden we dus ook gewoon gedaan het laatste station was in de middel of nowhere en het was ook niet zo dat je vanuit daar de watervallen tegenkwam. Na wat rond vragen vertelde 3 kleine kinderen die aan het spelen waren met een oude injectie naald welke richting we opmoesten. Onderweg werden we steeds door verwezen en het enige wat we tegen kwamen was een legen rivier. Deze hebben we gevolgd en uiteindelijk zijn we bij 1 van de watervallen uit gekomen. Hier hebben we een tijdje gezwommen en van de zon genoeten om vervolgens terug te gaan. Jochem ging deze dag namelijk vertrekken richting Tarija om heel veel wijn te drinken. Het was maar goed dat we optijd zijn gegaan want zo als we zijn liepen we natuurlijk fout. Dit liep uit tot een grote wandeling door de bergen met een mooi uitzicht. Ruim optijd waren we terug en kon Jochem richting Tarija.

Ik ben vervolgens gaan vragen of ik de volgende dag met de tour mee kon maar omdat er weer niet genoeg mensen waren heb ik besloten de tour niet te gaan maken en naar Cochabamba door te reizen voor een Hike in het Torotoro National Park.

Vol goede moet heb ik de volgende dag de nachtbus gepakt richting Cochabamba. Toen ik goed en wel een half uur in de bus zat bestefte ik dat ik mijn locker in het Beehive hostel niet had leeg gemaakt en dus mijn camera nog daar lag. Daar baalde ik eennorm van maar ik kon op dat moment niet meer terug. Eenmaal aangekomen in Cochabamba was het 4.00 in de morgen op een verlaten station. Een taxi zou me wel naar mijn hostel brengen en met goed geluk gingen ze voor me openmaken. Maar ook dit verliep niet zo geweldig. Toen ik de taxi vroeg wat de kosten zouden worden begreep ik dat me dit 5bs ging kosten maar de taxi bedoelde 50bs. Dus eenmaal in een verlaten steeg vroeg de taxi om mijn geld en ik gaf 5bs en omdat hij wist dat ik het niet begrepen had greep hij zijn kans mij een beetje meer geld afhandig te maken. Hij lied me een briefje van 100bs zien zodat ik dat moest betalen. Aangezien we in een verlaten steeg waren en ik geen idee had waar ik heen moest kon ik niet anders dan netjes het bedrag te betalen. Vervolgens reed hij verder naar het Hostel Las Lilas dat in een net zo verlaten steeg lag. Hier heb ik ongeveer 5 zenuwslopende minuten moeten wachten. Gelukkig kwam de vriendelijke eigenaar en mocht ik in de Lobby slapen tot half 7. Daarna kon ik naar mijn kamer.

Alsof dat nog niet genoeg was ben ik de volgende dag naar de grote marcado gegaan. In Cochabamba is de grootste markt van Zuid-Amerika gegaan. Hier heb ik uren rondgedwaald omdat ik geen idee had waar ik was. Eenmaal terug in het hostel kwam ik er achter dat mijn oude mobiel in mijn tas had gezeten door de reis en natuurlijk na mijn bezoek aan de markt er niet meer in zat... met anderen woorden het waren echt een paar baal dagen.

Het hostel lag achteraf en was erg leeg er waren in totaal 5 personen. Monica een Pools meisje die daar werkte. Een jonge Sed uit de USA die nu ruim 3 jaar aan het rondreizen was en een ouder engels stel Maikel en Chris. Met hun heb ik de 3 dagen dat ik in het hostel mezelf moeten vermaken. Dit lukte opzich wel maar na 3 dagen had ik het gevoel of ik al een week in het hostel zat.

Vervolgens heb ik mijn reis door gezet richting Villa Tunari. De hike door torotoro had ik voor mezelf dus geannuleerd. Na weer een aantal overbodige rondjes over de markt en door de stad kwam ik uit bij een taxi busje dat naar Villa Tunari zou vertrekken zodra hij vol was. Dit duurde om en nabij een half uurtje. Met 5 Boliviaanse mannen in de taxi zijn we de reis van 5 uur aan gegaan. Toen we bijna in Villa Tunari waren dacht ik bij elke beweging die de auto naar links maakte pleass niet afdraaien. Ik was namelijk onderweg naar het Machia park van CIWY om daar vrijwilligers werk te gaan doen. Maar omdat het al avond was en het park om 6 uur sluit voor bezoekers was ik bang dat er niemand zou zij en ik wederom in de middle of nowhere zou belanden maar gelukkige was het park vlak bij het dorp. Toch zette hij me voor het park af en was Jo daar om mij te verwelkomen. Zij is een van de vaste werkers die mij de volgende dag het park heeft laten zien. Ik kreeg meteen een bed aangewezen en de volgende dag zoude we alles regelen.

Dat wilde dus zeggen dat ik de dag erop om 7 uur met alle anderen vrijwilligers kon gaan ontbijten in het café en daarna het administratieve af te handelen. Ik zat nog steeds een beetje in mijn baalweek en dus ook dit ging niet in een keer goed. Om te mogen werken moet je betalen. Dit klinkt heel raar maar toch is het normaal voor vrijwilligers werk. Daarnaast kun je het zo bekijken wanneer je na een dierentuin gaat moet je ook entre betalen en mag je de dieren niet eens aanraken alleen bekijken. Daarnaast krijg je een slaapplaats en lunch voor het geld en de reste van het geld word echt gebruikt voor de dieren. Maar omdat Villa Tunari een klein dorpje is en de pinautomaat niet alle pinpassen accepteerd ging dit niet in een keer.

Eerst ben ik naar het dorp gegaan om te proberen te pinnen toen bleek dat dit niet werkte kon ik Silvie geld laten verzenden via WestUnion. Zij moest alleen even aangeven voor wie het geld was en dan kon ik het ophalen met mijn paspoort. Dus vol goede moed ben ik terug gegaan naar de bank. Hier moesten ze een code hebben die WestUnion naar mij gestuurd had. Dus via de telefoon van een man van de bank heb ik de code kunnen zoeken. Na dat het ongeveer een half uur duurde voor we elkaar begrepen en ik de code had kon ik naar de bali voor het geld. Vervolgens wilde ze mij daar het geld niet geven omdat we alleen mijn voor en achternaam opgegeven hadden. Maar ze wilde ook mijn doopnamen. Dus.. terug naar CIWY om weer contact te hebben met Silvie. Vervolgens heeft ze het nog eens opgestuurd met al mijn namen en waren de mensen op de bank er wel een beetje klaar mee dus ging het heel snel. Na al dit gedoe was het alweer tijd voor lunch en dat beteken dat de eerste helft van de eerste dag er alweer opzat.
In de middag mocht ik met Thomas een Duiste man van 59 jaar mee naar de Vogels. Hij komt elk jaar een half jaar werken en het anderen half jaar is hij in Duitsland. Hij zou me gaan leren hoe te werken met de vogels want ja deze grote angsthaas voor vogels ging twee weken lang met vogels werken.... Ja ik zag het zelf ook niet voor me. Maar gelukkig had Thomas de tijd en mocht ik wennen aan de vogels en wat blijkt zo heel eng zijn ze eigelijk niet eens. Elke dag ben ik ze steeds leuker gaan vinden op twee na dan.

Mijn dag op CIWY zag er ongeveer zo uit:
Rond 7 uur fruit en groeten uitzoeken voor de vogels en klaar zetten. Vervolgens ontbijten met de meeste vrijwilligers. Sommige ontbijten later omdat zij eerst de dieren moesten voeren. Vervolgens richting de vogels die langs ons huis woonden wat erg makkelijk was. Hoewel niemand anders dit kon waarderen omdat mijn lieve vriendjes elke ochtend rond 5 uur begonnen met herrie schoppen... maarja dat hoord er allemaal bij. Aangekomen bij de vogels begonnen we met het openen van de gordijnen. De gordijnen zorgde ervoor dat de vogels iets langer stil beleven dus daarom sloten we deze elke avond. Vervolgens maakte we de tafeltjes voor het eten zuiver en haalde we de resten van het avond eten uit de kooien. Na dat we dit hadden gedaan starten we met het maken van het ontbijt om dit vervolgens te geven. Elke dag waren er een aantal vogels die vrij mochten rondlopen in ons gebied. Een aantal van de vogels mocht elke dag vrij en een aantal wisselde af omdat zij niet met elkaar om konden gaan. Vervolgens was er tijd om klusjes te doen zoals constructie van de hokken of aandacht geven aan de vogels. Tijdens de lunch van mijn collega deed ik de helft van de hokken uit en verschoonde ik de voer en drink bakken en in mijn lunch deed mijn collega dit met de anderen helft. En ja dit betekende dat je bij elke vogel in het hok moest dus ook bij de enge vogels. Na een paar dagen durfde ik alle hokken te doen en bleken ook alle vogels niet zo eng te zijn. Sommige werden zelfs mijn vriendjes :). Na de lunch hadden we weer even tijd voor de vogels en vervolgens begonnen we met het maken van het voer en het geven. Ook moesten we zorgen voor de schilpadden. Het enige wat we voor hun moesten doen was hun voeren en 1 keer per week hun zwembad verschonen dus vrijwel niets. Na het voeren van de schildpadden en vogels was het tijd om de gordijnen weer te sluiten. Een douche of een biertje te pakken en wanneer iedereen er klaar voor was samen ergens gaan eten, koken voor iedereen of eten bestellen.
De eerste week was er een groep vrijwilligers die er wel van hielden elke avond een aantal drankjes samen te doen en het gezellig te maken. De tweede week was de groep iets verstandiger en werd er vaker voor gekozen om na het eten naar bed te gaan. Na aan aantal dagen kregen Thomas en ik versterking in ons team van Ruby. Een vrolijke, gekke meid uit Australie waar ik ontzettend mee gelachen heb. Ook kreeg ik na een week een kamer genootje heel toevallig een Nederlandse. Laura hier klikte het ook meteen goed mee dus dat was erg fijn.

Door de weken heen ben ik ontsettend goede vriendjes geworden met twee baby Cawlins. Deze twee vogels waren nieuw, wild en bang van alles en iedereen maar toch gingen wij ze leren dat ze vrij rond mochten lopen. De eerste week snapte ze er niks van dat ze op de stick moesten gaan zodat we ze op het veld konden zetten maar toch elke keer lukte het uit eindelijk en als je eten bij je had snapte ze het perfect. Op het begin was ik best bang voor deze drukte makers maar nu ben ik helemaal verliefd op ze!! Toen ze na een week elke dag een uurtje buiten geweest waren en het idee van buitenspelen begrepen mochten ze samen met de grote vogels buiten. Omdat ze nog klein waren moesten ze beschermd worden tegen de grote volgens die hun maar al te graag wilde aanvallen om ze te vertellen dat hun de baas waren. Elke keer als dit moest gebeuren kwamen ze achter me staan omdat ze dan veilig waren. Dit zorgde voor een goede band want in de 2,5 week wilde ze niet meer op de stik maar op mijn arm vervoerd worden en klom de blauwe baby maar al te graag in mijn nek. ( Ik had na 2 weken besloten dat ik toch best even iets langer kon blijven en heb er uiteindelijk 19 dagen van gemaakt.)

Buiten deze schatjes om waren er ook twee minder schattige Cawlins. Vanaf de eerste dag waren wij geen vrienden. Ik kan me even niet herinneren hoe je de namen van deze twee duivels moet schrijven maar Ruby en ik noemde ze de Fackers. Zij hadden meteen door dat ik bang was van vogels en dus ook van hun en vonden het geweldig hier gebruik van te maken. Zij vielen mij de heletijd aan en rende als twee dolle vogels achter mij aan.. en geloof me vogels kunnen hard rennen als ze willen. Dit zorgde ervoor dat ik elke om de dag een gevecht had met deze twee duivels en de stik. Zolang ze de sick aan vielen konden ze mij niet aanvallen. Ze wisten dan ook precies wanneer Ruby op pauze was en dus wanneer ze aan konden vallen... Dit heeft ervoor gezorgt dat niet zij maar ik twee maal opgesloten zat in een kooi. De eerste keer zat ik daar voor ongeveer 15 minuten en na een tijdje aanstaren zijn ze vertrokken want de lol was eraf wanneer ze mij niet aan konden vallen. Maar de twee keer heb ik daar voor zeker een half uur gezeten en heb ik zitten wachten tot Ruby er was zij heeft de vogels in hun hok gestopt zodat ik uit de kooi kon komen...en ja dan voel je je echt heel dom maarja eigelijk was het ook best wel grappig. Na deze actie heb ik besloten dat ik niet meer bang voor ze was. Dus dat zou ik ze gaan vertellen ook. De eerst volgende dag dat hun vrij waren was ik bezig met het vrij laten van de twee baby's toen het duo in mijn richting kwam om een nieuwe aanval te doen. Ik ben als een gek tegen ze gaan schrewen zodat Ruby aan kwam rennen voor hulp het ging zo van: I'M NOT SCERT OF YOU FACKERSS!!!!!
Dit hadden ze kennelijk niet verwachten liepen als twee zielige vogeltjes weg. De rest van de dag hebben ze niks meer van zich laten horen... haha en wat was ik trots op me zelf!

Maar helaas had ik de strijd nog niet gewonnen.. twee dagen later waren ze er weer en nu waren ze vastberaden mij toch weer bang te krijgen. Ik begon weer tegen ze te schreeuwen maar ik denk dat ze oordopjes in gedaan hadden ondertussen want het deed ze niks. Ze vielen me aan en beten zo hard dat mijn schoen er kapot van is. Een van hun ging aan mijn been hangen toen ik deze weg proberen de schoppen bleef ze gewoon hangen. Vervolgens beed ze hard in mijn kuit dat het bloeide terwijl ik op die plek 4 lagen kleren had zitten. Door al het kabaal kwamen Ruby en Laura toch maar even kijken en heeft Ruby ze weer netjes in hun hok gedaan. Ik ben niet meer bang voor ze maar ik zal er geen vrienden mee worden!

Naast het werken hadden we in de avond vrijetijd. Onze vrijetijd was natuurlijk reden voor een feestje zoals de verjaardag van Nena ( de oprichtster van het park), Helloween iedereen had zich verkleed of een poging tot gedaan. Ruby en ik hadden ons verkleed als de fackers. Dit hadden we gedaan met bananen bladen als veren, een wortel als snavel, een felle jurk en smink. Erg leuk om te doen maar ook erg onhandig om te dragen. Op vrijdag avond gingen we naar de lokale disco. Met natuurlijk vooraf een indrink momentje. In de disco hier staan alle Boliviaanse mensen in twee rijen en dansen ze netjes de hele avond 1 aan 1. Wij van CIWY stonden in het midden in een grote groep en gedroegen ons als debielen... ja daar zijn we goed in!! Dit waren leuke avonden met leuke afterpartys :) De volgende ochtend stonden we allemaal weer een soort van fris en fruitig bij het cafe om de dag te beginnen.

Vrijdag 4 november zou mijn laatste werkdag zijn bij de vogels. Maar omdat ik zo lief ben en de vogeltjes ook wel heel lief vind heb ik op de zaterdagochtend nog geholpen. Daarna heb ik op mijn dooie gemak mijn tas ingepakt en heb ik nog even een uurtje met de vogels gepeeld om vervolgens nog met de andere vrijwilligers mee te lunchen en daarna afscheid te nemen. Het was helemaal niet leuk om te gaan en dit voor iemand die een grote hekel had aan vogels en er ontsettend bang voor ze was.. Nu reageer ik ook al een stuk minder sepasties op vogels die ik tegen kom in de stad :)

Zaterdag rond 7 uur kwam ik aan in Cochabamba na een aantal rondjes kwam ik bij een soort van hostel waar ze geen woord engels konden spreken, de wifi het niet deed ( dat was ik wel gewend na 3 weken zo goed als zonder wifi) maar toen ook het water het niet deed ben ik maar optijd gaan slapen. De volgende dag ben ik naar Hostel Florida gegaan het hostel dat ik de dag ervoor probeerde te vinden en gewoon een blok verder bleek te liggen. Hier had ik een soort nederlandse gevangenis kamer met water en wifi deze keer. Een goede reden om ongeveer 2 uur met het gezin aan de telefoon te hangen. De dag erna ben ik naar een echt hostel gegaan met anderen mensen en geluiden enzo dit had ik wel gemist na de anderen twee nachten. Hier waren veel vriendelijke mensen die me vertelde over wat ik moest doen voor mijn volgende hike de torotoro en wat er in La Paz te beleven was.

Deze nacht kwam ook Jochem aan in het hostel die ik ondertussen al bijna een maand niet meer gezien had. Maar omdat hij laat aan kwam en afhadgesproken met anderen mensen was ons gesprek alleen maar Hai en doei. De volgende ochtend hebben we natuurlijk uitgebreid onze afgelopen maand besproken. In de middag zijn we met twee locale jongens die Jochem had leren kennen in Tarija opgetrokken. De ene jonge gaf de anderen jonge rijles terwijl wij achter in de auto zaten erg grappig om mee te maken. Vervolgens zijn we bij een van de jonges wijn gaan drinken uit Tarija. Dit was niet rustig van je wijntje genieten maar nee... elke 5 minuten een glaasje wijn atten. Gekken mensen hier hoor! In de avond was Laura aan gekomen in het hostel zij zou een dagje in Cochabamba blijven voor een stempel in haar paspoort en dan terug gaan naar Villa Tunari. Maar wanneer zij aankwam werden wij net opgehaald om de stad verder te verkennen. Dit was dus wederom een hai en doei en tijdens het ontbijd konden we weer bijkletsen.

Ook wij moesten een stempel hebben voor ons paspoort want je moet elke 30 dagen een nieuwe stempel halen. Wij waren natuurlijk te laat en dat zorgde ervoor dat ik z'n 2 dagen illigaal in Boliva was. Gelukkig is dit geen probleem als je een beetje geld betaald. In de middag zijn we naar de grote markt gegaan voor een lunch. Hier moet je erg goed opletten want niet alleen mijn telefoon was hier mijn eerste keer Cochabamba gestolen maar op deze dag probeerde ze Laura haar geld te stelen. Dit deden ze door haar van ons af te drijven en bij haar voet te pakken een anderen man probeerde haar geld ondertussen te pakken maar gelukkig had ze dit door en met wat schreeuwen rende de mannen weg. Na de lunch terug naar het imigratie kantoor want toen we net aan de beurt waren hadden ze pauze dus konden we vertrekken en half 3 terug komen. Vervolgens gingen Laura en ik richting de bussen zij ging terug naar Villa Tunari en ik naar National park Torotoro. Voor we daar aankwamen pakte we natuurlijk eerst de bus de verkeerde kant op en vervolgens zoude we met de taxi eerst naar Laura haar bushalte gaan en dan ik door naar die van mij. De taxi chauffeur zij dat we allebij via deze bushalte konden maar toen we uitgestapt waren bleek dit dus niet te zijn. Dus ik weer in de volgende taxi naar de bussen voor Torotoro. Deze taxi begreep het wel en bracht me in een keer goed. De bus stond al klaar dus ik hoefde alleen maar in te stappen. Na een rit van ongeveer 6 uur over een weg gemaakt van de klinkers die op de gemiddelde dorpspleinen in Nederland liggen kwam ik om 1 uur aan in Torotoro. Daar heb ik het eerste beste hostel gepakt.

De volgende ochtend ben ik opzoek gegaan naar een ander hostel. Toen ik had incheckt bij hostel Wilma ben ik door gegaan naar het tourinsbureau. Daar bleek niemand te zijn die een tour wilde doen dus kon ik het om half 2 nog eens proberen. Na een half uur wachten kwamen er 3 mensen die een tour wilde doen en ik kon gelukkig met hun mee. We hebben meteen een tour geboekt voor de volgende dag. Dus mijn 3 dagen in Torotoro ben ik opgetrokken met Anitia een frans meisje uit Londen, Fabian en Hao een zwits stel. De eerste dag hebben we een tocht gedaan van ongeveer 4 uur. We zijn eerst langs dinosaurius voetstappen gelopen om vervolgens een panorama uitzicht te hebben over de cran canions van Torotoro met een mirador van 250 meter boven de afgrond. Waar we heerlijk van het uitzicht hebben genoten. Omdat het geen hoogseizoen is en niet zo erg touristisch is waren we de hele tocht maar met 5 mensen en kwamen we heel af en toe een local tegen. Dit gaf een super sfeer bij de mirador het was super rustig en iedereen kon genieten van het uitzicht. Vervolgens zijn we 800 treden in 1 km omlaag gelopen om de watervallen te zien. Dit had iets sprookjes achtig. De waterval kwam uit de wortels van de bomen en was helemaal bedekt met groen mos erg mooi.

De volgende ochtend ben ik voor 1bs (ongeveer 13 cent) gaan ontbijten met Lisa een Duits meisje uit mijn hostel. Zij zou de tweede dag met ons mee de tour gaan doen want zij had nog niemand gevonden. Eenmaal bij het kantoor waren de ander 3 er nog niet dus is zij voor de zekerheid met een anderen groep mee gegaan. Gelukkig kwamen de andere 3 snel en zijn we op een dag tour gegaan. Eerst zijn we 21 km van het dorpje torotor afgereden om een wandeling van 3 uur te maken in de bergen met grote inhammen die erg mooi waren en verschillende transformaties van de rotsen die dieren uitbeelden. Omdat het grootste gedeelte van Bolivia vroeger onder de zee was zie je veel koraal en fosilen uit de zee in de rotsen erg mooi.

De tweede helft van de dag zijn we naar grotten geweest. Dit was echt erg gaaf en deed me aan zwerfweekend en dat is leuk! We zijn voor ongeveer 2 uur in de grotten geweest. Je kon makkelijk je camera mee nemen zij de guide dus ik dacht o dit word een wandelingetje door de grotten. Maar nee je kon je camera helemaal niet makkelijk mee nemen dus ik raad dit iedereen ook af om te doen. We moesten verschillende keren op onze buik kruipen omdat we er anders niet door konden. In de grotten leven blindvisjes maar omdat het de nacht ervoor had geregend konden wij deze helaas niet zien. Na onze ervaring met de grond en een kwandeling van weer 1 km treden omhoog lopen zijn we terug gegaan naar Torotoro. Hier hebben we met zn 4 bij een luxer hostel gegeten en zijn vervolgens terug gegaan naar onze eigen hostels voor een welverdiende douche.

De volgende ochtend zijn we zelf een tour gaan lopen onze guide zij dat dit makkelijk te doen was zonder een guide. Bij het park aangekomen stond duidelijk aan gegeven dat je hier niet mocht komen zonder guide maar gek genoeg hadden wij dit niet gezien ofja dat zoude we zeggen als we aangehouden werden. Maar na een paar honderd meter in het park hield het pad op en was er geen touw meer aan vast te knopen waar we heen moesten. Het uizicht naar het park toe was erg mooi en het stuk park dat we gezien hadden ook dus wij besloten dat we genoeg hadden gezien en terug naar het dorp gingen wandelen. Daar zijn we met de bus mee gegaan terug ongeveer 6 uur lang over de vervelende steentjes naar Cochabamba. Daar aangekomen zijn we met zn alle gaan lunchen en hebben we als afsluiter een biertje gedronken. Daarna ben ik terug vertokken naar het hostel waar Jochem nog was.

Net voor de regen kwam ik aan maar helaas moest de man van het hostel mij vertellen dat het hele hostel volgeboekt was en ik dus niet kon blijven. Hij heeft voor een ander hostel gekeken en mij verwezen naar Running Chaski hostel. Dit was ongeveer 5 minuten van het anderen hostel af dus goed te doen. Daarnaast is dit hostel een stuk luxer en daarom komt Jochem hier maandag ook naar toe. Toen ik eenmaal gesettelt was in het nieuwe hostel ben ik met Jochem een veel te grote maar wel lekkere pizza gaan eten. Daarna werden we opgehaald voor een avondje gezellig op stap.

Eerst zijn we naar een soort indrink plek gegaan waar ze grote kannen moijto en anderen fruit dranken bestelde met enorm veel alcohol. Ook deze drank werd niet rustig gedronken maar ook hier moesten we steeds kleine glaasjes atten. Na het indrinken zijn we naar een anderen bar gegaan. Dit was meer om te dansen zeide ze want hier was de drank te duur. Dus zijn we gaan dansen. Hier werd wederom een poging gedaan om mij Boliviaans te leren dansen en wederom met weinig succes. Toen de bar ging sluiten zijn we vertrokken richten het huis van een van de jongens. Ze hadden namelijk besloten dat we nog niet genoeg hadden gedronken dus er werd drank gekocht en we zoude daar verder gaan.
Helaas liep dit niet helemaal volgens plan want onderweg werden we aangehouden door de politie. Hier is het zo wanneer je aangehouden word willen ze geld. Dus het meisje in de auto zij we moeten betalen en dan kunnen we door. Maar wanneer ze veel geld willen besluiten ze dat je mee naar het bureau moet en daar word geregeld dat je veel moet betalen. De politie had dus besloten dat de bestuurder van de auto en de auto mee naar het bureau moesten. Wij zijn met een taxi terug naar onze hostels gegaan. Ondertussen was het half 5 dus helemaal niet z'n verkeerde tijd om mijn bedje op te zoeken.

Voor de zondag was het plan naar een soort park te gaan maar omdat de jonge op zondag terug moest naar het bureau met de vader van een van de anderen jongens is dit niet door gegaan. De vader van een van de jongens is politie en heeft behoorlijk wat te zeggen hij gaat er als het goed is voor zorgen dat de boete niet zo duur word maar hier heb ik nog niks over gehoord dus dit blijft even afwachten. De rest van de zondag heb ik besteed aan uitrusten en een filmpje kijken helemaal niet verkeerd.

Voor de komende dagen blijven we nog even in Cochabamba om de verjaardag van een van de jongens te vieren en een beetje aan mijn spaans te gaan werken. Vervolgens ga ik door naar La Paz in de hoop dat ik daar een hike kan gaan doen en daarna via verschillende dorpjes richten Peru te vertrekken.

Adios Amigo's