Salta

¡Hola!

Deze keer laat ik weer wat eerder van me horen.misschien zelfs wel snel achter elkaar maar de Wi-Fi is prima dus dat excuus kan ik niet meer gebruiken en anders word het werk veel te lang verhaal. We hebben de afgelopen dagen in Salta rond gehangen. Salta is de stad die mijn grote broer het niks vond maar wij gelukkig wel. De sfeer die hier was vinden we erg aangenaam.

In de stad zelf waren niet speciaal veel mooie plekjes dus kan ik Roel goed begrijpen dat hij het minder vond. Maar voor ons was dit de ideale stad om even te relaxen en terug te kijken op de eerste twee weken van onze reis.

Aan gekomen na onze reis van 36 uur naar Salta zijn we meteen op een teras geploft. Dit omdat we zelf vonden deze wel verdiend te hebben en natuurlihk Wi-Fi nodig hadden. Tijdens onze wandeling naar het terras waren we verschillende hostels binnen gelopen opzoek naar een slaap plek, maar al deze hostels spraken geen Spaans en wilde of kunnen ons dus ook niet helpen.

Een maal op het terras namen we uitbundig de tijd om van onze Wi-Fi te genieten. Na een cola bleek dat we toch honger hadden gekregen en had ik nog geen tijd gehad een hostel te zoeken dus besloten we langer te blijven. Onder het genot van het de lokale empanadas en een litertje bier ging ik opzoek naar een hostel. Ons hostel zou het backpackers hostel gaan worden. Dat lag aan de anderen kant van Buenos Aires. De straat waar ook het teras aan lag. De straatnamen zijn hier in alle steden het zelfde en meestal zijn het steden of landen waar ze naar vernoemd worden.

Aan gekomen bij het hostel hebben we ons opgefrist en aangemeld voor de BBQ die het hostel met 2 anderen hostels organiseerden. De jonge achter de bali was er vol enthousiasme over dat we wel bijna moesten. Daarbij hadden we wel zin in een feestje en nieuwe mensen.

Omdat het Jochem meteen was opgevallen dat je in het Hostel niet mocht drinken zijn wij uit voorzorg voor een alcohol vrije BBQ maar terug gegaan naar het terras. Daar ontmoeten we een iets wat bijzondere man uit Texas. Hij was na een vakantie in Buenos Aires nooit meer terug gekeerd naar huis en nu met zijn ouders op vakantie in Salta. Na een gezellig gesprek met deze 3 mensen en een aantal tips verder zijn we terug gegaan naar het Hostel.

Daar zaten ik geloof 6 meisjes die ook naar de BBQ gingen waarvan 2 van onze kamer genoten. Aangekomen bij het BBQ hostel was het totaal niet wat wij en de meisjes verwachten. We hadden gedacht buiten bij de BBQ met een muziekje en een hoopje mensen een feestje te maken. In werkelijkheid stond er in het midden van het hostel een grote tafel onder een felle tl-buis die voor de helft gedekt was met bestek. Er waren namelijk niet veel mensen. Naast de 8 van ons hostel waren er nog 2 gasten van een ander hostel en 3 gasten van het hostel waar we waren.

Royke, een jonge die belachelijk veel op Roy Donders leek zowel qua uiterlijk als gedrag bracht iedereen een bord vol vlees. We hebben dus niks van de BBQ zelf meegemaakt. Gelukkig had Royke wel een muziekje aangezet voor ons. Hier hebben we erg om moeten lachen en van genoten hij had een slechte YouTube mix aanstaan van de meest foute liedjes. Dit was meteen de grootste sfeer maker van de avond.

Na de BBQ leek het ons leuk op stap te gaan maar iedereen paste. De meeste meisjes moesten om 5uur weer met het vliegtuig mee of hadden een tour geboekt. Na deze iets minder sfeer volle BBQ was voor ons het gevoel van een leuke stap avond er ook wel af dus zijn we weer braaf gaan slapen.

De volgende dag zijn we met een van onze kamer genootjes opgetrokken. Een meisje uit Engeland dat in Buenos Aires studeerde en ook voor haar vakantie naar Salta was gekomen. Een aardig meisje dat erg veel ophaar geld lette dit was voor ons een goede les. Les 1: wij moeten ook iets beter op ons geld gaan letten. Les 2: let niet teveel op word het echt niet makkelijker en leuker van.

Met onze kamer genoot zijn we een berg gaan beklimmen. Ofja een deel omdat we helemaal geen water bij hadden i.v.m onze altijd goede voorbereidingen.... of niet! was het te warm om heel de berg te beklimmen. Dus toen we hadden besloten dat het genoeg was geweest zijn we onder aan de berg onze dorst gaan minderen met een heerlijke milkshake.

Na deze wandeling zijn we naar de zondagse markt gegaan. We verwachte daar een grote markt tegen te komen met veel mensen maar tot onze verbazing was er bijna niemand. De man achter een kraampje vertelde ons dat hij dacht dat het kwam door het lekkeren weer. Van dit weer hadden wij op de berg helaas niets mee gekregen. Na een tijdje over de markt gelopen te hebben wilde Jochem en ik graag iets drinken want de dorst was nog niet over. Het Engelse meisje dronk niks want dat vond ze te duur. Ondertussen was zij via internet opzoek naar een goedkoop restaurant met empanadas.

Ook hier was op zondag veel gesloten dus hebben we haar uit eindelijk meegenomen naar het restaurantje waar we de dag ervoor ook zaten. Na deze lange maar toch ook relaxe dag hadden we een wijntour geboekt voor de volgende dag. De Cafayate tour.

In 7 uur in de morgen stonden we klaar. Dit zou een lange dag worden want het Duitse meisje van onze kamer was de dag ervoor gegaan en pas rond 9 uur terug. Onze tourbus kwam om 8 uur pas aanzetten om ons mee te nemen. De tour man sprak aardig Engels dat was wel erg fijn. Na een tijd door een mooi rood gebergte gebied te hebben gereden en af en toe gestopt te hebben kwamen we bij de wijnboer.

Hier zoude we een rondleiding krijgen en een wijnproeverij hebben. De rondleiding was in het Spaans en duurde ongeveer 5 minuten. Net zo lang als de wijn proeverij die ook in het Spaans was. De vrouw vertelde kort iets over de drie wijnen waar je vervolgens een slok van mocht proberen. Gewoon alle drie achter elkaar en zo snel mogelijk. Een klein beetje een flop dus.

Vervolgens kwamen we in Cafayate aan. Een dorp dat gemaakt was om bussen van touren te laten stoppen. Overal waren souvenirs tekoop maar nergens waren mensen. Hier hebben we met een Argentijns stel gegeten waar we heel gebrekkig Engels mee konden praten. Een vrij lastige situatie. Na het bezoek aan de stad reden we terug langs verschillende mooie gebergten. In tegenstelling tot het Duitse meisje waren wij al om half 6 terug.

In de avond zijn we met onze kamer genoten op pad gegaan voor een hapje en een drankje. Na ongeveer heel de stad rond gelopen te hebben hadden we een plekje waar iedereen tevreden mee was. Daar hebben we gezellig ons afscheid gevierd.

De volgende dag hebben we een bus reis van 18 uur naar Mendoza geboekt. De rest van de dag zoude we toeristische dingen gaan bekijken in Salta. Dit bleek niet erg veel te zijn en wij hadden er niet erg veel zin in. Dus zijn we na het bekijken van een stel voetbal suporters die zingent door de stad gingen bij het Hostel gaan hangen. Om 22.00 uur hadden we de bus dus zoude we 21.00 uur vertrekken naar de winkel en door gaan naar het station.

Dit gebeurde niet zonder enige moeite en misschien zelfs wel stres. Omdat we geen geld meer hadden wilde we naar de grote winkel om met de pas te betalen. Eenmaal bij de winkel hadden we het geluk dat we nog net naar binnen mochten. Het luifel hing al half dicht maar we zagen met voor ons mensen naar binnen gaan dus vonde we dat wij dat ook mochten. Met nog een half uur te gaan stonden we bij de kassa, de tijd begon lichtelijk te dringen maar daar gaf de vrouw voor ons niks om. Toen zij op haar dooie gemak haar coupons aan het uitzoeken was en behoorlijk irritant kalm aan het afrekenen was stonden wij er een beetje benauwd bij. De jonge achter de kassa had dit in de gaten en wilde ons snel helpen. Helaas wilde allebei onze pinpassen hier niet werken. Dus hebben we na verschillende pogingen onze tassen weer uitgeladen en zijn we er snel vandoor gegaan.

Gelukkig werkte vrijwel elk stoplicht met ons mee en gingen de mensen op straat snel aan de kant voor ons. Hier lag onze kans tenminste nog een fles water te kunnen halen. Jochem ging de tassen inchecken en ik ging snel naar het station winkeltje. Hier kon je niet met pas betalen dus met geen idee van de tijd ging ik snel pinnen. Natuurlijk waren beide pinautomaten leeg dus keerde ik vlug terug naar de bus. De man die onze tassen in had geladen verwachte een mooie fooi helaas voor deze man konde we maar 3pesos geven. Dit is bijna het zelde als niks maar goed het was iets. Deze man kon het niet waarderen en wij besloten bij de volgende die zo reageert nemen we het geld gewoon weer terug. Met een lege portomone en zonder water gingen wij een reis van 18 uur tegen moet.

Gelukkig hadden we wel een zakje aardbeien. Hiermee konden we de grootste dorst lessen. Omdat we 18 uur hadden te gaan hadden we bedacht dat we de aardbeien over de reis moesten verdelen. Door het hardlopen en de stress hadden we vast een paar aardbeien verdient. Ik geloof niet dat ik ooit zo blij geweest was met aardbeien.

Eenmaal opweg kwam onze busbediening ons een pakketje brengen als avond eten. In dit pakketje zat een pakje vruchten sap die in onze ogen een goude gloed om zich heen had. Deze pakjes werden met liefde gedronken. De man had vervolgens in het Spaans gezegd dat er achter een watertank stond die we mochten gebruiken wanneer we dorst hadden. Maar aangezien ons Spaans niet het allerbeste is wisten wij nergens van.

De volgende ochtend bij het ontbijt zaten thee zakjes maar de man kwam maar niet terug met water. Na een tijdje zagen we mensen achter in de bus water pakken en een seconde later wij ook. Dit water vertrouwde ik niet helemaal want het smaakte behoorlijk naar chloor maar dat besefte ik pas na het eerste atje dat ik deed. Daarnaast hadden we niks meer aan het vocht van de aardbeien want die waren niet meer goed door de reis. Dus het water was heel welkom!

Na 18 uur in de bus gezeten te hebben en ondanks alles de reis toch tw hebben inverleefd. Zijn we opzoek gegaan naar ons hostel. Tijdens deze tocht kwamen we langs verschillende barretjes en pubs. Dus misschien gaat het ons deze keer wel lukken een avondje opstap te gaan. Mocht dit niet lukken proberen we deze plannen bij onze volgende locatie Santiago. Dan gaan we over de grens naar Chili.

Adios!